Gurbete Dair Şiiri - Celil Taş

sarsılarak yol aldı kara tren
taka tuka sesleriyle
güneşli ama soğuk bir günde
asık yüzlü bir ses yapıştı beynime
geride bıraktığım kentin
uğultusu çınlıyor kulağımda
kompartmanda üç kişiyiz
üç ayrı yürek
üç ayrı sevda
üç ayrı hasret
üç ayrı umut
tutuklu değiliz
bileklerimizi sıkan
mavi menevişli amerikan kelepçesi
ayaklarımızda zincirlenmiş pranga yok
yirmisinin üzerinde birisi
sararmış parmakları sıgaradan
ilk gurbetçi oluşu belli
tedirgin
tırnakları uzun ve kirli
sakalı bir haftalık gibi
saçları yapışık ve mat
gözleri ürkek...
yirmi beşi geçkin diğeri
kara saçları seyrek
parlak yüzü çökmüş
sıkı sıkı kenetlenmiş dişleri
çenelerinin köşeleri tıp tıp atıyor
ve sıska cılız biri
tek umudu bir iş tutabilmek...
makas değişiyor belli
sarsılıyoruz bir ileri bir geri
yeni bitmiş kaba bir apartmanın balkonunda
tombulca bir kadın çamaşır asıyor
balkona perde çekilmiş
belliki kocası kıskanç
esmer bir akşam bastırıyor
bıraktığım şehir uzaklaşıyor
uzaklaşıyor
kayboldu
kaybolacak
kül rengine dönüyor gökyüzü
yorgun motorun kendini zorlayan uğultusuyla
alabildiğine bir bozkır akşamı
yayılmış ovaya
ince bir akşam yeli
kekik kokularıyla yüklü
güneşin ardında yok olan
yaşlı dağlar mor oluyor
ışıkların bir bir yakıldığı evlerde
perdelerin bile daha çekilmemiş
örtülmemiş olduğu düşüncesi
uzak bir mutluluk gibi sarıyor beni
bir kapıyı açmak
odaya girmek
pencereyi kapatmak
perdeyi çekmek
sıcak bir çorba içmek
boylu boyunca uzanmak
bir seni özlemek gamze gamze
birde memleketimi
geliyor içimden...