Gurbetçi Şiiri - Hüseyin Özcan

Sesi yorgundu,
Belli ki,derin bir pişmanlık içindeydi.
Yüzündeki tebessüm,
Rüzgarda savrulan yapraklar gibi
kayboldu gitti,aniden...
Hatıralar yine misafir olmuştu,belli..
Kötüde olsa,köyünü,
Viran da olsa,evini özlemişti.
Özlemişti çocuklarını,
Belli ki gözünde tütmeye başlamıştı.
Gözleri doldu birden,
Burnunu çekmeye başladı,
Güçlü olmak için ne kadar direndiyse de
Gözyaşlarına yenildi.
Son kalan yudumu da çekti kadehindeki,
Bir yığın gibi kalktı masadan,bir el salladı
Hoşçakal der gibi,
Gecenin karanlığına karıştı gitti.....