Gurbet Yolcusu Şiiri - Hasan Turgut

Sensizmi geçecekti, ömrün baharı.
Hep ben mi olacağım, hasret kolcusu.
Büyüttüm içimde, tüm acıları.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Sıladan uzakta, tuttum meskeni.
Neden kimse anlamaz, nedendir beni.
Gurbet ile yoğurdum, hayallerimi.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Anadan, babadan, ayırdı, attı.
Yarin sol yanından, Yemen'e kattı.
Bedenim, Rusya'da, soğuğu tattı.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

İçimde büyüttüm, nefreti kini.
Nedir sölen, gurbete gidenin, hali.
Kırdı, yaktı, yıktı, ümitlerimi.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Dumanlı dağlara, benziyor, başım.
Zehir olur bana, her lokma, aşım.
Nedir bu felekle, benim savaşım.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Dur diyorum, feleğim hep şaşıyor.
Kimse bilmez, gurbette ne yaşıyor.
İçimde volkan var, dolup taşıyor.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Her günüm ayrılık, hergünüm çile.
Yazsam inan gelmez, söze kaleme.
İbret oldum artık, cümle aleme.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Nerde biter, bilmem, benim durağım
Gurtbet usta oldu, bense çırağım
''Serin gül''üstünde, çiğim kırağım.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.

Bitmez inan, bu gurbetin, ah'ı var.
Kavuşmaya bilmem, kaç sabahı var.
Gurbetteki herkesin, bir eyvahı var.
Benim işte, bi çare, gurbet yolcusu.