Gurbet Yanğını Şiiri - Necati Keçeli

İçimde sönmeyen gurbet yangını
Bendeki yüregi küle çevirdi
Ne küsü bilirim, nede dargını
Sohbeti unuttuk lala çevirdi

Evimden çıktım otuz beş yıl önce
Ne fidanım oldu nede bir gonca
Yabancı oldum her büyüyen gence
Gitmeyi, gitmeyi ele çevirdi

Akrabalar ölür görmez gözlerim
Bacıyı, kardeşi, dostu özlerim
Dayanmaz yüreğim tutmaz dizlerim
Geçmeyen günleri yıla çevirdi

Her yerde karşıma özlemi çıkar
Her of çekişim de içimi yakar
Gurbetin insanı bir tuhaf bakar
Yüzümü bembeyaz kile çevirdi

Ziyaret etmeye kimseler gelmez
Yaban el komşudan akraba olmaz
Gurbeti görmeyen halimden bilmez
Hepimizi garip kula çevirdi

Gitsemde köyüme arada bazı
Gurbette bitmedi gönlümde sızı
Öyle özledim ki köyüm de yazı
Özlemi, hasreti göle çevirdi

Necati diyorki çektiğim yeter
Köyümün insanı burnumda tüter
Gurbette yaşamak ölümden beter
Gözüm de yaşları sele çevirdi

Necati KEÇELİ
İZMİR