Gurbet Kuşları / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

GURBET KUŞLARI

Kuşlar, ah kuşlar!
Gurbet kafesinde; gönlü kırılmışlar.
Yılların yorgunu ırgatların sırtında
Yükselir şu taze bahar
Gün yanığı sakolardan kovulurken sabahın ayazı
Hicranlı şarkılar, çatlamış dudaklardan bir bulut gibi sarkar
Tüylerim ürperir, ürperirken yüreğimde
Ay ışığında kalmış soğuk düşünceli korkular
Umutla akşamı beklemeye başlar.

Ne kötü, ah ne kötü!
Yalnızlık emeğin sırtında
Açlık emekçinin...
Kaç devir geldi geçti değişmedi devran, ne kötü.

Duldada nöbet tutan haminnenin
Kucağında kara kuru çocuklar;
Gariplik, yalın kat üstlerinden dökülür;
Bir çocuk.. iki çocuk.. üç çocuk...
Mırıltıyla uyutulan ağıtta koca bir mazi var
Serin güz güneşi, gözyaşlarına bürünür;
Asrın kıyısına dayanmış çile dolu bir ömür
Sinema perdesi gibi, buğulu gözlerinden akar...
Kınalı saçlarında buram buram hatıralar

Anne; işte ırgat ve işten dönünce baba...
Anne işte: Yar; turnalar uçarken gurbete
“Yüreğimdekini de götürür mü acaba?”
Diye düşünür.
Gözyaşları akşam güneşinde ışılar
Sitem usulca başlar damlamaya;
Bir koca.. bir çocuk.. iki çocuk.. üç çocuk...

Kestikçe parmaklarını kırmızı tuğlalar
Adamın alın teri, amele kızılına boyanır
Hasretin bir adım ötesindedir sıla
Lakin geçim endişesi, gelecek korkusu
Kendine gönüllü köle yapmış
Alnından bin bir kaygıyla savrulur damlalar
Bir eş.. bir yoldaş.. bir arkadaş...
Ve bir çocuk.. iki çocuk.. üç çocuk..
Sonra bir anne atadan yadigâr...

Kuşlar, ah kuşlar!
Gurbet kafesinde; gönlü kırılmışlar.
Yılların yorgunu ırgatların sırtında
Yükselir şu taze bahar
Gün yanığı sakolardan kovulurken sabahın ayazı
Hicranlı şarkılar, çatlamış dudaklardan bir bulut gibi sarkar
Tüylerim ürperir, ürperirken yüreğimde
Ay ışığında kalmış soğuk düşünceli korkular
Umutla akşamı beklemeye başlar.
İstanbul-Mart 2016