Gurbet’in Çocukları (1) *menfî*

Vatanından târihinden,bir şeyler sorsanız
Onları öğretmek için,biraz kafa yorsanız
Onlar kül gibidir,siz her nekadar kor’sanız
Bilmezler, bilemezler gurbetin çocukları..

Bahsetseniz birazcık,tarhana’dan çorba’dan
Kepenek’ten, heybe’den ve dahî torba’dan
Eskimez lisânımızda çok kullanılan urba’dan
Anlamazlar, anlatamazlar gurbetin çocukları..

Kimisinin vardır kulağında,üçbeş tâne küpe
Kaybetmiştir özünü, ahlâksızlık vurmuş dibe
Kimi dînini değiştirmiş,geymiştir başına kipa
Başı boş bırakılmıştır gurbetin çocukları..

Gördüğün zaman bilemez,alman zannedersin onu
Kılık,kıyâfetiyle dönüktür,alman kültürüne yönü
Koşar adım ilerlemektedir, lâkin uçurumdur önü
Kültürsüz büyütülmüştür gurbetin çocukları..

Sahipsiz kaldıklarından,çoğunun tahsili kıt‘tır
Yaşadıkları hayat; öz’lerine ve ruh’larına zıt‘tır
Ístersen! biraz fazla konuş’ta,Türk’lükden bıktır
Omuzunu silkeleyiverir gurbetin çocukları..

Türkiye! Dünyanın neresindedir derseniz
Mahçûp olmaması için, ipucu da verseniz
Nasıl türk’sün sen,diye ayıplayıp yerseniz
Hiç tınmaz,gülüp geçer gurbetin çocukları..

Anne baba paracıdır,terbiye de yetersizdir
Öğretmen ise aracıdır,eğitimde kedersizdir
Gurbetin çocukları ise pedersiz,kadersizdir
Vatansız,dinsiz yetişiyor gurbetin çocukları…

Mevlüt Bicik
24.04.2006 saat 15.40
Esslingen