Gurbet - II Şiiri - Necati Keçeli

Şu gurbet bağrımı öyle yakmış ki
Gözümden yaşları döküyor gurbet
Hasreti kalbime öyle sokmuş ki
Canımı temelden yıkıyor gurbet

Körpe kuzu iken, anamdan çaldı
Bir tek oğlum uda, elimden aldı
Başkası yok muydu gel ipte buldu
Ciğerimi benden söküyor gurbet

Ayrılınca düştü ateş bağrıma
Koşturdu bir dilim ekmek uğruna
Öyle gidiyor ki şimdi ağrıma
Yıllardır canıma okuyor gurbet

Birçok vaatlerle çekti içine
Yıllardır sokmadı düzen, biçime
'Noel' baba olmuş baktım saçıma
Açlıkla boynumu büküyor gurbet

Sanki elimi, kolumu bağlamış
Kızgın şiş ile gözümü dağlamış
Eller bile benim için ağlamış
Vatanım burnuma kokuyor gurbet

Kalmadı kimsen ana, babam öldü
Ben yetişemeden bir bir gömüldü
Hep belime vurdu yüzüm mü güldü
Zehir’in içime akıyor gurbet

Ne gençliğim nede yaşlılık oldu
Postacıyı görsem gözlerim doldu
Sabrede, sabrede gül benzim soldu
Her gün yeni derdin çıkıyor gurbet

Bana ilk zamanlar bitecek derdi
Hayatımı yedi, bir ev mi verdi
Yine şu gönlümü gerdi ha gerdi
Sanki cendereye sokuyor gurbet

Saymakla bitmiyor içimdeki dert
Neden bırakmadın beni ey gurbet
Necati'de ölecek bir gün elbet
Tabutuna çivi çakıyor gurbet

Necati KEÇELİ
İZMİR