Gurbet Gözlüm Şiiri - Yusuf Akyüz

biliyormusun gurbet gözlüm
visalini umarak eskirken firak desenli günlerimle
ırmaklara kıvranarak akmayı öğrettim
rüzgarlara inleyerek esmeyi
yollara hasretle serilmeyi
izlerine yüz sürmeyi öğrettim bir birinin
gece ile gündüze
yâni ölesiye özlemeyi...

mevsimlere yoldaş oldum her geçen an
yağmur benimde dudaklarımı buseledi
konarken dudakları çatlamış topraklara
güneş kıskandı yürek yangınlarımı,
hâzan vurgunu yemiş yapraklar iç geçirdi
hışımla savruldular sararıp soluşuma
ve buzlar hayretten dona kaldı
üşümüş yanlarıma,
ama gurbet gözlüm
kelimeler kifayet edemedi ne yazık ki
sana halimi anlatmama...

yüce dağlar denli dik başlıydım seni görmeden
yâni sevmeyi, hasreti, vuslatı bilmeden
özlemeyi öğrenmeden önce,
şimdi vâdiler kadar derin
uçurum dipleri denli mütevâzi
ve yollarcasına yerlere serdiğim
tüm benliğim senin eserin...

ben ki; hoyrat bir ateştim bir zamanlar
kafa tutardım, direnirdim kasırgalara
şimdi solgun bir mum ışığına döndüm
titrerim soluğunla,
bil ki; bir üflemen yetecek sönüp gitmeme
ya da bir tebessümün hayat bulmama...

gurbet gözlüm
bana çok gördüğün o on üç harf var ya;
uğur sayın sanıyorum,
ne kadar da ihtiyatlı,
nasıl da özenle saklıyorsun
oysa bana can verecek bir iksirdir onlar
sen se kıskanıyorsun,
eğer yinede yüreğim özleminle can çekişirken
yetiştirmek istersen
yâni nabzım durmadan,
değilse rahmet okuman için gidişime
yeni harflere ihtiyacın olacak
tabî onlarıda kıskanmazsan! ...