Gurbet Eli Şiiri - Mahmut Sezai Altundağ

Gurbet eli soğuk be ana
Tanımazsın ne uçurumu, ne kumu
Bilmiyorum buraları
Ne söğüt ağacını, ne de sokağını
Kendi sineme kadar çekildim
En iç yerime kadar.
Bu yoğun kalabalıkta...
Yapayalnız'ım be ana
Çıkmıyor hiçbir sokağı;
Tandır fırınına, taze ekmek kokusuna
Gelmiyor burnuma buram buram,
Yağmur yağınca, toprak kokusu.
Samimiyet, Kaf dağında
Gözler, hitap etmiyor yüreğe
Asık suratlar, kol geziyor
Yürek, yüreğe dokunmuyor
Manadan yoksun gönüller
Yaprak gibi savrulan sözler
Deniz köpüğü gibiler
Dalga dinince nerdeler
Az ötede yok ana,
Yok az ötede toprak sahada oynayan çocuklar
Beton yığınına saplanan gönüller…
Bahar bilmeyen bedenler
Bir çiçek sevemeyen eller,
Sevmeyi bilmeyen,
Aşk'la yeşermeyen umutlar var ana
Kentlerde büyüyor yalnızlıklar
Buranın sokakları şen değil
Mevsim gibi soğuk insanlar
Her sokağı çıkmıyor,
Çıkmıyor bahar kokan kırlara

Aralık 2017