Gurbet Elde Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Ğurbette insan üzülür,
Gözlerden yaşlar süzülür.
Geçmiş göz önüne gelir.
Zorda olsa yol alınır.

Kalem bile zorlanıyor;
Şu ğurbeti anlatmaya,
Akla geldiğinde sıla,
Başlar insan ağlamaya..

Senelerdir ğurbetlerde yaşadım.
Gülmek neki çoğu kerre ağladım.
Kolumdan tutulur diyebekledim.
Elimden tutacak el bulamadım.

Kınamayın beni dostlar,
Ben ğurbeti yazıyorum.
Yaşamayanlar ne bilir:
Ben ğurbeti yaşıyorum..

İster üzül, ister ağla.
Ğurbet zordur a dostlarım.
Beklenmedik bir zamanda,
Solar gider çiçeklerin.

Bulutlar küser gurbette,
İndirmezler yağmurunu.
Yıllar yılı taşırım ben,
Sırtımda ğurbet yükünü.

Şimdi yoruldum ğurbette,
Arıyorum bir teselli.
Zenginide, fakırıde,
Tatacak bir gün eceli...

Herkes benden birşey aldı,
Ğam yüküm hiç azalmadı.
Birer birer yıllar geçti.
Ellerim koynumda kaldı.

Okuyunuz hep birlikte,
Sizi yazdığım şiiri.
Bir gün gelir anlarsınız:
Babanızın sözlerini.

Yoktur ğurbetin çaresi,
Kuşu üzüyor kafasi.
Biter insanın çilesi,
Bağlandığında çenesi.

Sanki sesleniyor toprak:
Diyor bana: Ali Bak,bak;
Ne kadar yaşarsan yaşa!
Esas evin kara toprak.

Bu şiir 11.01.2006 Almanayanın Neckarsulm şehrinde Ali Sandıkçıolğu taarfından akşam saat: 22.40 ta yazılmıştır.