Gurbet Elde Şiiri - Ali Yıldırım Hançılı

Küçük yaşta çıktım gurbet ellere,
Doyamadım gonca gonca güllere,
Harç karıp karıştım suya sellere,
Gurbet elde zalım, şu gurbet elde.

İnşaatta sırta koydular torba,
Bulunca sevindim, yırtık bir hırka,
Aval aval bakıp oturduk parka,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Köyümün sevdası burnum da tüter,
Ayrılık çok zormuş ölümden beter,
Sabah bülbül değil kargalar öter,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Seni bekler, bilemezsin hep neler,
Kalmak için bulduk baraka evler,
Suların başında oturur devler,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Zaman yok ki muradıma ermedim,
Hep çalıştım asla mola vermedim,
Mutluluğu bir tek olsun görmedim,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Ellerimi yardı çimento tozu,
Buralarda olduk sessiz bir kuzu,
Geçmiyor ki aylar, gelmez otuzu,
Gurbet elde zalım şu gurber elde.

Yatak, döşek yapılırdı yün ile,
Vurduk buralarda kelepçe dile,
Malzemeden çalar, işleri hile,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Menfaat ve çıkar öne geçiyor,
Akıllılar! sana değer biçiyor,
Musluk değil bidon suyu içiyor,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Akşamları koyun kuzu gelmiyor,
Suratlar asılmış yüzler gülmüyor,
Yapılan iyiliği kimse bilmiyor,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Terler akar sırtımızdan aşağı,
Yükler ağır, çıkarmayak kuşağı,
Çoğu zaman göremezsin uşağı,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Hasret kaldım akan bir su sesine,
Yabancı hayranmış bilmem nesine,
Rastlamadım insanların hasına,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Komşu komşusuna selam vermiyor,
Ziyarete hiç kimseler gelmiyor,
Yardımlaşma ölmüş, kimse bilmiyor,
Gurbet elde zalım şu gurbet elde.

Gurbet olmasaydı nasıl olurdu?
Ekmek için çok insanlar ölürdü,
Ali'm belki yetim, öksüz kalırdı,
İyiki de varsın ey zalım gurbet.