Gurbet Çiçekleri Şiiri - Bilal Çevik

Koyulaşmış yürek sancısıyla
Devinimlerini tamamlarken gözlerim
İliştiği yaprapı da düşürüyor kahrından
Kırsal ellerde boy atan bir gül gibi
Büyüyor içimde gurbet çiçeği

Ücra köşelerden akan bir sızı
Kanıyor gizlice
Kanatıyor yegane ümidimi
Tomurcuklar vazgeçerken açmakatan
Masum bir eda
Mahkumiyet kararıyla
Soluyorlar yine açamadan

Mesafler yastadır şimdi
Yollar büklüm büklüm
Fiziksel bağ olan hafıza zincirim
Kotu kopacak
Yangında açıyor şimdi çiçeklerim
Ateştendir ateşten

O kadar pervasız ki zaman
O kadar merhametsiz ki
Her geçen gün
Bir çizik atıyor kalbime
Çiçeğimne kan veriyorum
Benzimden renk çalıp
Gurbet çiçeğime veriyorum

Bir gün seher yeli
O tarafa eser mi kimbilir
Var mı bu yükü taşıyacak
Bir poyraz, bir karayel...
Ağladığım kadar sevilmek istiyorum
Ve düşündüğüm kadar hatırlanmak...
Ben bir çiçek besliyorum
Sessiz ve derniden

Gün tutkun şimdi burada
Gün ortasında yıldızlar ışır
Ay uğruna bir gün feda edilir
Çiçeklerin kahkahaları
Gözlerimin vaveylasını örter
Güneş bitkin şimdi burada.

29.03.2006