Gurbet Bize Yol Öğretti Şiiri - Gülay Öz ...

Bizler Almanya’da doğmadık,
Bir işçi ailesinin umut yüklenmiş yolcularıydık gurbetin kapısında.
Parçamız elbet buralı oldu zamanla,
Ama geldiğimiz yeri, anayı babayı, kültürün kokusunu unutmadık.

Nereden geldiğimi iyi bilirim;
Toprağımın rüzgârı hâlâ yüzümü okşar,
Köyümün sabahları, harman yerinin tozu,
Çocukluğumun izi hâlâ avuçlarımda taş gibi durur.

Köklerini unutmayan,
Hangi mertebeye çıkarsa çıksın
İnsanın özü değişmez;
Biz de değişmedik işte,
Ne köyümüzü, ne büyüdüğümüz toprağın bereketini,
Ne de insanlığımızı unuttuk.

Gurbet bize yol öğretti,
Ama yuva dediğin hep kalpte saklı.
Almanya’nın soğuk sabahlarına
Anadolu’nun sıcak ekmeğini kattık biz.

Bir yanımız tren garlarında büyüdü,
Bir yanımız bağlarda, bayırlarda kaldı;
İkisinin arasında kurulmuş ince bir köprü gibiyiz.
Geçmiş ile bugün arasında taşıdığımız bir emanet var.

Nerede nefes alırsak alalım,
Bir ses fısıldar içimizde:
“Unutma geldiğin yeri,
Unutma seni sen yapan kökleri.”
04.12.2025
~ Gülay Özdemir ~