Yokluğun Gurbet Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Bu ellerim, bu bakışlarım kimin?
Aynadaki kendim bana seni resmediyor.
Benden geriye bıraktığın bir tek ayakkabım.
Elbiselerim bile sen kokuyor...

Ben gurbeti hep uzaklarda sanırdım...
Gurbet, yokluğunun içime inşa ettiği koca şehirmiş.
Albümümdeki resimleri karıştırıyorum,
Ben dahil herkes bana el gibi davranmakta.

Yanımda olsaydın yiter gider miydim böylesine;
Böylesine hazinle dolar mıydı elimdeki valizim.
Hep içimi sızlatır fırtınanın dalındaki yırtık parçam.
Ve beni hep ağlatır toprağa karışan yanım.

Eskiden, memleket hasretiyle tutuşup,
Hasret dolu mektuplar yazardım.
Artık bir sen tütüyorsun gözlerimde.
Ben asıl içimdeki gurbete düşünce ufalandım.

Umudum kuş olmuş ömrüme,
Penceremin önüne dökülen tanelerimi yiyor.
Boşuna bakınıyorum yollar ile akşama;
Dönüşü olmayan yerdesin...