Gurbet Şiiri - Tahir Özdemir

Kalem ağlıyor da kağıda
İnsan başı insan omuzunu bulamıyor
Sen düşmeye gör o vakit
İnsan kendi selasını her vakit de duyuyor

Göçüyor insan kapılarda zillerde adı kalıyor
Şimdilerde elde kağıt olarak fotoğraf da yok
Dolmazsa hafıza silmezse cihaz
O da Geride kalana anı oluyor

Dayanılmaz diyorlardı sahi gurbet
Gurbet dedikleri mi oluyordu hasret
Yara ne dikiş tuttu ne kabuk bağladı
Dağladı da dağladı

Kalem ağlıyor da kağıda
İnsan başı insan omuzunu bulamıyor..