Gurbet Şiiri - Memet Karabalık

Matemine sebep ben miyim?
Eğilirim huzuruna istersen;
Lekesi bol ömrümü kurban ederim,
Emzirdiğin çocukların masum düşleri aşkına,
Kavgaya sensiz nasıl giderim; kadınım.

Soğuktan buza kesmiş taş olaydım,
Akşamdan sabaha sahipsiz yol olaydım,
Resmi çizilmemiş yetim olaydım,
Yol bilmez değneksiz meczup olaydım da;
Alnını öpmeden uyuyacak kadar nefesim mi var; kızım.

Mirlerin tümü toplansa Botan çayırına,
İçlerinden bir tek seni bilirim.
Rezalet bulaşmış bataklığın böğründe inlese adem,
Halatım sen olursun.
Erkeksiz kadınların, kadınsız erkeklerin çağında,
Mermilerin sahipsiz sıkıldığı her an, kalkan olursun yitikliğime; oğlum.

Şaşırtabildiğin her demde daha çok sarılırdım,
Ellerinin minikliği sarardı kocaman yüreğimi.
Mavisi kaçmış gökyüzümün yegane mücevherisin,
Ansızın depreşen toprağın bereketi,
Lal olmuş geleceğin geceyi yırtan çığlığı; kızım.

Muştusu bitti sanıyorken gökyüzünün,
İşvesi tükendi aşkın diye gamlanırken,
Ruhumuza ruh olasın, evimize şen olasın,
Kelamların en güzeli sana söylensin diye geliverdin.
Ellerimizden kaydı sanıyorken aşkın ateşi,
Lale bahçesi olsun diye giriverdin koynumuza,
Ağrılarına ilaç olasın annenin diye gönderdi ya Rab;
Misketlerini ben taşıyacağım; aklımın diğer yarısı; oğlum.