Gurbet Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Gurbet bana dert oldu
Dertler bana yurt oldu
Yalnızlığı evlat edindim kendime
Acılar anayurt oldu

Alınterim sömürüldü
Genç ömrüm çürütüldü
Yürek desen talan/yangın yeri
Gurbet belimi/boynumu büktü

Varoşa layık görüldüm
Fabrikada öğütüldüm
Tekstil atölyelerinde denizi düşle gördüm
Deniz dibimizde ama hep yüzünü gördüm

keşke köyünde kalsaydı yaşım
sesime toprak katılsaydı gurbet yerine
yüreğim böyle darda kalmazdı
kentler gibi yağmalanmazdı
sesim ağzımda paslanmazdı
kent akşamları gibi savruğum
tenhayım
kalakalmışım bir başınalığa
dalıp gittiğim ufuklarda
unutulmak kalıyor
hasret kanıyor
gözlerimde köyüm kokuyor
çocukluğum kanıyor
hayat git gide bitiyor
şimdi sonbaharım yanıyor
bir kanayan uzaklığım
o kadar
hep ağlamalara ilişti gözüm
kimselerin görmediği
ve kimseler görmedi
herkes renk körüydü bu kentte
kent nankör