Gurbet-1 Şiiri - Ekrem Başaran

Bir umutdu el kapılarında
Bilinmeyen bir yıldızdı kainatda
Işık saçıyordu sanki dünyalıya
Cennet vaad edilmişdi orada
Oysa herkes biliyordu cennet ölümden sonra (?)

Gurbet
Bir ışıkdı sanki karanlık bir tunelin sonunda
Tunel uzuyordu, sonuna yaklaşdıkca
Işiğa varmadan nice canlar verdik karanlıkda
Ağlayacak kimse yokdu arkamızda
Anam coktan yatıyordu toprak altında,
„Oglum…“ son sözü olmuşdu yatakda
Umutla bekliyordu gözleri kapıda
Belki oğlum gelir diye son anda
Gözlerini kapamamışdı
Öylece uyudu,
Asirlik komşuları vardı başucun da

Duydum anam üşüyormuş mezarda
Elim deyemedi üstüne atılan toprağa
Gözleri acık hala
Beni bekliyormuş toprak altında
Sabret ana,
üc beş güne kalmaz bende gelirim yanına
Biliyorsun yürüyorum, az da kaldı tunelin sonuna..

Gurbet
Yönünü kaybetmiş bir yolcuydu
Yolu olmayan kuytu bir ormanda
Caresiz bir babaydı,
Muhtac edilmişdi üç beş kuruşa.
Bir parca ekmek uğruna
Gönüllü sürgündü ruhun gülmediyi topraklarda
Dinmeyen bir acı
Bitmeyen özlemdi
Geride kalanların bağrında

Gurbet
Buz tutmuş karlı bir tepenin başında
Uzun bir yoldu, dönüşü zor bir virajdı
Ölüm vardı yolun hem başında hem sonunda
Virajı alamıyanlar düşüyordu tek tek ölümün kucağına
Vaad edilen cennet sanki bir tuzakdı gurbet yolunda
Tabutlar taşınmaya başlanmışdı araba bagajında
Tatlı bir düş, acı bir rüya idi uyandığımda.

Köln, 2016