ben güray barın,
şiir okuyorum...
geceleri yatmadan,
sabahları uyanınca,
öğle aralarında,
gün ortasında,
Bir akşamüstü,
Günlerden Cumartesi
Toplanmış tüm yorgun insanlar
Yürürken bir uğultu içinde…
Caddeler boyu uzanan
o eski çınar ağacından düşen yaprağı
alıp bana vermiştin
cebimde ezilen o yaprağı
günlüğüme yapıştırmıştım
oysa ekleyemediğim bir nokta vardı o günlüğe
sıkıldım bu şehrin tanıdık yabancılarından
önce tanışıp sonra yabancılaştıklarımdan
bir başka şehirde yeni yabancıları tanımak
sonra zamanla onlarında
uzaklaştığını
kaçtığını
bir kanca
asılı duruyor tavanda
öylece yukarıdan bakıyor bana
sönmüş bir kibrit çöpü gibi
bürünmüş kara sevdaya
neydi bu aşkı bitiren
kara kışta bırakıp gidişin mi
yoksa hiç sevmeyişin mi
bilmem
belki de samimiyetsiz gülüşlerindi
Dünyanın sesini kısıyorum,
Duyduğum ya da
Duymak arzusuyla tutuştuğum
Şarkıları söylüyorum zihnimde…
Kapatıyorum tüm ışıkları,
yaşamak bir onurdur bahşedilmiş insana yaşamak şereftir kavgadır
yaşamak inadına boyun eğmeden ve ölümüne yaşamak bıçak kemiğe dayanana dek yaşamak karşı çıkabilmek bozuk düzene
ve ölebilmek yaşamak uğrunda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!