Günüydü gözümün Şiiri - Orhan Özçelik

Günüydü gözümün,
İlkbaharıydı.
Dünyaya en güzel bakışı,
İlk kez böylesine heyecanlıydı.
Bakmıştı ya gözlerine,
Yaşamak denilen şey bu olmalıydı.

Ilık bir nefes çekmiş gibiydi,
Yaz sıcağında.
Bir pınardan su içmiş gibi,
Sanki kanatlanmış göklere çıkmış gibi.
Bakmıştı ya gözlerine,
İşte o an dünya durmalıydı.

Bitmeliydi yangını gönlümün,
Gözümün kaldığı yerde.
Takıldığı an sönmeliydi volkanlar,
Ve olmalıydı yıllarca o perde.
Bakmıştı ya gözlerine,
Gözümün bayramı,seyranıydı.

Tutku muydu adı,veya daha ötesi,
Sanki kölesiydi.
Gördüğü dünyanın mavi güneşi,
Yaşamın bir neşesiydi.
Bakmıştı ya gözlerine,
O gözler öylece kalmalıydı.

Sonsuzluğa kadar yanmadı,
Söndü birden ışıklar.
Birer birer döküldü umutlar,
Belki de gözümün son bakışıydı.
Bakmıştı ya gözlerine,
İşte o zaman her şey son bulmalıydı.