Günün Neşesi Şiiri - Ercan Keskin

Şiir dışında kalan yaşam nasıl cesaret
Hayat damarı kesik yaşamak ne cüret
Duygu kaybından belki de ölebilir
Hiçbir şey olmasa da zafiyet çekebilir

Şiirin dışlandığı hayat neyi savunur
Henüz meşhur olmamış şair kime sorulur
Şiir sonsuz arayış desem kimler inanır
İşte benim şiirim desem kim satın alır

Gerçek şu ki şairler kendini ispat eder
Kanıtlamak zorundadır yok öyle keyfe keder
Okuyucu şairim diyenin geçmişini tanımaz
Gerçek olan son halidir olgunluk tartışılmaz

Ben şairim deyince garipseyen bakışlar
Moral bozmasın sakın tanıyıncaya kadar
Bir imge tumturaklı bir cümle yeter
Doğal ki hak verene değilse hepten beter

Oysa şiir yazmak şair olmak demek değil
Ben de varım der gibi içten gelen bir meyil
Özündeki birikimi ortaya çıkarmak
Amatör bir ruhla kendini sınamak

Şair olmak çok doğal bir yetenektir
Olağanüstü çaba ile belki de gelişir
Kalıbını kırarak sıçrama yapmak zordur
Çok yetenek isteyen meşakkatli bir yoldur

Kişisel gelişimle terapi yapmak sanki
Kapasiteyi zorla yükseltmek demektir ki
Yıllar öncesi bilgi birikimine bağlı
Olduğundan böyle bir tercih çok iddialı

En iyisi amatör ruhu kaybetmeksizin
Hep sabırla peşinden giderek doğru izin
Kendi doğrumuza ulaşmaktır gerçek olan
Kendimizle yarışarak değil zorlanmadan

Tarzımı bulamıyorum diye çok üzüldüm
Çünkü kişilik demek halen de çok üzülürüm
Ne ki bu savruluşun nedenini de bilirim
Nasıl başlarsan öyle gider budur tespitim

En büyük sığınağım içtenlik ve imgelem
Şairin dediği iki ayak tamam....demem;
O ki bir imge yanında içten dizesi
Mutlu biten günün en büyük neşesi