Sabahın alaca karanlığı.Uykum koynumdan çıkıp gitmiş.Kim bilir hangi rahat döşeğe? Gözlerimde geceden kalma çiğ taneleri.Olanca çirkinliğim üzerimde.
Sabahın soğuğu feci üşüyorum.En iyisi bir çay demlemek.Ocağın ateşini yakıp,camdan dışarısını seyrediyorum.Kimsecikler yok sokakta.Minik kuşlar ve birkaç serseri kediden başka.Acaba bu saatlerde benim gibi uykusu kaçan var mıdır? merak ediyorum.İnce belli bardağıma doldurduğum çayı yudum yudum içerken düşüncelere dalıyorum.
Bir düşüncem benim gibi erken kalkmış Sakin adımlarla yürüyüş yapıyor.Yanımdan geçerken bana gülümseyerek el sallıyor.Bir diğer düşüncem ise; sabah koşusuna çıkmış.Öyle hızlı koşmuş ki! kan ter içinde kalmış.Nefes nefese’’Bir tur daha atayım sonra konuşuruz’’diyor.
Öylece bakakalıyorum arkalarından…
Kendi kendime gülerken bir düşünce sırıkla atlayarak birden önüme düşüyor Diyor ki; ’’Her insanda sevilecek bir özellik mutlaka vardır’’.Şaşırıyorum.Bende soğuk duş etkisi yapıyor bu cümle…Aklıma hemen hiç sevmediğim insanlar geliyor.Acaba sevebileceğim bir tarafları var mı diye kendime soruyorum.Gerçektende bir TEK özellikleri dışında sevebileceğim ikinci bir özelliklerini bulamıyorum.
TEKİL İNSANLAR NE OLACAK…
Onlar hakkında ki yegane görüşüm;
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
