Günün Her Vaktinde Sen!

Uyku tutmuyor geceleri,
Hep seni düşünmekten...
Sıyrılmak isterim senli düşüncelerden,
Yüreğim yaralanır pek derinden...
Derken;
Sabahlamışım! ..
Düşündüğüm, yine sen...

Yaptığımız kahvaltılar gelir aklıma;
Çatalı tutuşun,
Ekmeği bandırışın...
Daha da içlisi,
Çay içerken 'oh” çekişin...

Günün her vaktinde sen;
Masamda çalışırken,
Bir fincan kahveyle odaya girişin...
Beş çayı içerken,
Kıtır kıtır gevrek yiyişin...

Hep buluştuğumuz yerden kalkardı tramvay,
Güller açan bir parktı,
Oturduğumuz, yakınında...

Kapıdan eve daldığımda;
Karşımda süslendiğin ayna,
Tozpembe ojen hâlâ masanda...
Pardösünü de almamışsın,
Portmantoda...

Müzik kutunla albümün yan yana,
O en sevdiğin panda da;
İpek fuların boynunda,
Nedendir, anlamış değilim hâlâ...

Televizyon hep sevdiğin kanalda,
Kumandası da;
Koltuğunun yanı başındaki sehpada...
Gazeten bıraktığın sayfada;
Ayrılık yazılmış falında,
Altı harfli bir kelime kalmış bulmacanda;
İlk dört harfi “elve”, son harfi “a”...

Ceketimin iç cebinde,
Tam kalbimin üzerinde,
Vesikalık fotoğrafın...
Ne garip!
Yıllarca tebessüm eden yüz ifadende,
Sanki bir öfke var şimdilerde...