Günün Gecikmişliğinde..

Benim masalımda benim kadar sessiz..
Bütün olup-biten,
Yaşayamadıklarımız ya da
Yaşanmasına izin vermediklerimiz.Sevgimiz!
Her sabah çaresizce beklediğimiz
Henüz yazılmamış bir romanı çıldırırcasına merak edişimiz...Kimsesiz...
Ertelenmişlikler düşlere yazılır biraz devrik..
Şehrin ıslak caddelerinde
Yalnızlıgın sağanak şeklidir Sensizlik!
Kesik,egik,yitik..Herşey oylesine silik...
Aşk nasıl tamamlanır ki boyle eksik,yaralı..
İmalı sozlere sığınır çağrışımlar..
Geceye gül derledim,devrildi hıçkırıklar..
Son satırını çaldım alfabenin
Kelimeler sensiz kaldılar!
Bu kaçışı birlikte yaşadık..
Oysa aynı düşlerde takılmıştık.
Tasarladığım tek gerçek,
Kendime savurduğum hançerin fısıltısı..
Dilsizliğimden düşense kalbimdeki yıldızların,
İmkansızlığın çığlığı...
Sevdik....Hepsi bu...
Yalnızlık hiç bu kadar anlamlı olmadı.
Sevmek yalnızlıgı göze alabilmektir çoğu zaman.
Her yıkıma hazırdık...İnsandık..Sevdik...
Yaşadık,yanılmadık...
Önce aşkı biriktirip, sonra harcamadık!
Sözcüklerin buz tuttuğu sessizliklerde,
Donduk...Dolduk...
Birlikte geçireceğimiz zamandan cok,
Zamanı ne kadar severek geçireceğimizi
sorduk bakıslarımızla...
Uykusuzluklar şiiri okuduk...
Biten geceye, yeni sabaha...
Ruhumuza özen gösteremedik bazen,
O da zayıf yönlerimizi çoğalttı bedenlerimizde..
Bizi mükemmelliğe en cok yaklaştıran buydu belki de.
İnsan yaşatarak yaşar birbirini..ve...
O eşsiz özlemini...
Eğer yaşanmışlıklar sevgi içeriyorsa,
Pışmanlıklar barındırmazdı ki..
En derin zulama koydum ruhumu..
Ne kadar tatlı bakıyorsun oradan..
Şeker mi saklıyorsun gözlerinin içine,
Yoksa....Özleminin sonsuzluğunu mu?
Uyar beni bu yokluğundan bil ki,
Arada bu durgunluk bana uyar! ! !
Sensizlik dedim...Sen bilmedin...
Gittikçe artan bir derinlik beni saran,
Karşılığı yoktu yalnızlığımın,
Gidişlerinin ardında yürüyen gölgenin yankısıyım artık
Gülüşlerinin nöbetçisiyim yüreğinde..
Varlığının farkındayım..
Yabancı binalar onunden geçiyorum sessiz...
İçimde bir ses var, benden sessiz..!
Karanlığın içinde kar beyazlığı,
Kar beyazlığını çevreleyen Hayat Karanlığı..
Birbirine uymayan bu sevgi pusulası,
Sunuyor bize yaşamın farklarını,
Çözmeye çalıştıkça düğümleniyo askın yumağı..
Çeliştikçe bütünleşiyor,aşk çiçeğinin son yaprağı,
Kavuşuyor savrulurken rüzgarla toprağı,
İzlerini kaybetmeden..
Durmak lazım.. Irmakların denizlerde kaybolduğu gibi..
Sözlerin nihayete ulastığı yerde....