Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ne güzeldi okumak. Ne güzeldi sizin köye konuk olmak.
Mavi gölün kenarındaki ,dünyayı kucaklayan ulu söğüdün dibinde biz de sayenizde nefeslendik.Sonra da söğüdün ölümüne ,sizle beraber hüzünlendik.
Bu güzel makaleyi okurken ,nedenli büyük olursak olalım sıla özlemi hep var olacak , çocukluk anılarını yazmaksa sılaya kavuşma sevinci getirecek ,diye düşündüm.
Aslında hepimizin var böyle bir köyü.Ruhen de olsa sık sık gittiğimiz. Kimi acı bir anıyla, kimi masum bir çocuk sevinciyle gidip,özlem giderdiğimiz..
Güzeldi okumak Hikmet Öğretmenim. Kalemiz daim olsun. Teşekkür ediyorum. Saygımla , selamımla...
SÖĞÜT'ümü ÖZLEDİM
'GÖLGENE SARILIP AĞLAMAK İSTEDİM, ONU BİLE GÖTÜRMÜŞLER'.........
Sararmadan solmadan
Danışmadan sormadan
Acımadan habersiz
Yeşil yeşil ağacı
Dilim dilim kestiler
Sığınırdım gölgene
Yaslanırdım gövdene
Salıncaklar kurardım
Doyamazdım seyrine
Yaprak yaprak söğüdü
Odun diye kestiler
Söyleyin ne yapalım?
Size kıyan elleri
Esiyor bak yerinde
Söğütlerin yelleri
Çölden doğru çalıyor
Dikkat! .... Alarm zilleri
Yakar kumlar bizleri
Geçmez yanık izleri
İnci Germenliler
ÇOK GÜZEL VE HÜZÜNLÜ BİR ÇOCUKLUK ANISIYDI, NE
YAZIK Kİ HER GÜN KİM BİLİR KAÇ TANESİ KESİLİP, YAKILIYOR. TEBRİKLER.....SEVGİLERİMLE
Öyle bir makale olmuş ki okuyunca gözlerim dolu doluverdi.
Yüreğim ürpertisi geçmişle yoğunlaşınca özlemi köyümün özlemi buğu buğu gözlerimi sardı.
Of oof ooof! O söğüt ağacı ciğerimdiler insanlarla ve çocuklarla veya altında gölgelenen sürülerle.. Şimdi ne kadar uzaktayız!O söğüt çürümüş bile olsa hala yüreğimde gençlik muhteşemliği ile güzelliği ile gözlerimin önünden hiç gitmez.Evet. Kırşehir,Gölhisar mahallesi.Gönlümüzün sevdasıdır. Bende çok özledim ve çok çok seviyorum.
Yazınızdaki ahenk ve hayal gücü gerçekle perçin leşince çok daha harika daha şahane olmuş. Beğenerek defalarca okudum. Hem düşündürdükçe de etkilendim.Tatlı bir anlatım. Dili kullanmadaki başarınız apayrı bir güzellik...
Böylesine içten yazan gönüle ve o tertemiz ellere sağlık.
Tam puan. Tebrik eder ve alkışlarım.
Gölhisar
Herkese yâr
Yar oldun
Bize diyar.
Yaz Kardeşim yaz! Okuyalım e mi! Selam ve sevgilerimi iletir hasretle gözlerinden öperim. En aydınlık günler diliyorum.sağlık dolu olsun. Saygılarımla.
GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ
Tıpkı en sevdiğiniz sığındığınız insanın kollarınızdan kesilip alınması gibi...
Gölgesiz kalıp güneşte yanmak, asla kollarının altında gölgelenemeyeceğini dinlenemeyeceğini bilmek gibi...
Acımasızca koparır alırlar doğaya yıllarca kafa tutan ağaçlarımızı bir çırpıda dilim dilim yüreğimizle birlikte...
O söğüt ağacıda kimbilir ne hikayeler dinledi içine attıkça büyüdü sakladı bir sürü geçmişi yıkılışına...Bir değeri yıkmak ona şekiller vermek bu kadar olsa gerek yürekleri katılaşmış insanlar için....Ne diyelim ki o gölgeye ihtiyacı olduğunda hatırlarlar belki ......Sağlıcakla....
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta