Günüm Sen Haftam Sensin

“simsiyah sayfada bembeyaz bir yazıyla;

devirin sandalyeleri
ve konsül artık dağılsın
isevi bir çarmıhta
kanım toprağa sağılsın

…ben yüreğine işlediğim
delillerle dirileceğim
gülizâr huyum kurusun
hep vuruşarak göğe çekileceğim”

habîde resim olur bir heykel kırık dökük
gamlara gizlenirken en mahrem serpintiler
tenhalar girdabında bir lahza omuz çökük
dil bağlı ey gülizâr sebebeyn fecri diler

yayılır karanlığa geceler arsız arsız
gölgende alnım yanar kor iner şehre birden
kim kalır sokaklarda başıboş yapayalnız
bilmezler çekilirken usulca yalın perden

ürperir gonca bir gül görümü gönül şahit
görümü göz aydını aşkınla düğüm düğüm
bir tövbe sonrasına dönüşür bütün muhit
azatlık türküsüdür kokuna büründüğüm

gülizâr ey sevgili aşkındır doğan güneş
her sabah üflediğin o kutsal asrî miras
aşkındır damar damar göğsüme ağan güneş
ruhumu ışıtırken rengârenk bir ihtiras

gülizâr bilemezsin hakikat yaftam sensin
nefesin râhıkerem günüm sen haftam sensin

yirmidokuzocakikibindokuz-mersin