Günö’bek-Yakamoz Seren’atı Şiiri - Akın ...

Banka oturmuş bir insan gölgesi:
Bana dönüktü arkası..
(Ve onlarcası, etrafını onun saran -
Kuşatarak- banklara kurulan, çimene:
Gözlerle konuşan, umarsız gevezelik edebilen;
Laf aralarında, uzaklara veya dalıp giden -
Uzakta, yakında; diğer taraftan.
Ya da seyyar bir paketlenmişlik -
Yürüyen:
kürüyen...
-Park yollarının dolaşan-seyrüseferinde.)
Suya bakıyordu:
havuza.

Gölün ortasında bir vaha:
Bu adada, kubbesi ördeklerin,
Kuğuların:
bir tahta kulübe ve ağaçlar:
Onların dalları ile yaprakları:
Arkadan vuran güneş, yeşiller’e;
Benekleri ışıldattı, yapraklar ile …
Her yer aydınlıktı, ama sanki:
Bu kadının baktığı yer, banktan;
Bir buz patenci’ydi,
.. Dörtlü solyut atmaya yeltenen,
üç bininci yıldan.

Apaydınlık yakamoz benekleri;
Belirtti, belirledi, karanlığını çeperin.
Bundan olmalı, ben de çok baktım
Bu değişmeyen şekillere
(Ve kuğulara, ve ördeklere,
Sokak taşlarının arasında
Yer bulma mücadelesi veren
Küçük karıncalara ve...)
Or'da, kararlıydı onlar;
tabi, apaydınlıktı …

-

Türettiğim kelimeler:

Günö’bek: Öbeğe kurulan, çekirdekte yeşeren bir gün. Aynı zamanda ‘bek’ (savunma) mevkinde oynayarak, koşullara adapte olurken, onları da kendine uyarlayan ya da uyarlattırılan bir gün

Yakamoz-seren’atı: (yakamoz serenatı) ve/ fakat buradaki anlamı; “yakamozların serili olduğu (seren) -gölgeleri de ihtiva eden- göl benzeri bir büyülü havuzun, kırlarda özgür koşturan deniz ‘atı”

04.Ağustos.2004 (Kuğulu Park'a dair.)