Günlük'ten... Şiiri - Kenan Arman

Gittikçe daha kötü hissediyorum kendimi...

...

Yaprakları dökülmeye başlamış ağacın dallarına her gün bir karga konuyor. Her gün gagasında kocaman bir cevizle geliyor, kanatlarını yavaşça kapatıp bir dala konuyor. Etrafına şöyle bir bakınıp, vevizi boşluğa bırakıyor. İlk düşüşte kırılmıyor ceviz genellikle. Bıkmadan tekrar tekrar deniyor bu işi azimli karga ve en sonunda çabaları sonuç veriyor; ceviz parçalanıyor. Artık mükellef bir kahvaltı on ubekliyor. Ve ben nedense her sabah bu sahneyi izledikçe kendimi karganın gagasındaki ceviz gibi hissediyorum...

Düştüm evet, ama kırılmadım... Ne yazık ki, bir süre sonra kırılmayacağım anlamına da gelmiyor bu...

...

Dışarıda çekiç sesleri içimde bir yerleri dövüyor...

...

Ne zaman bir rüzgara yakalansam, ruhumun bedenime sıkı sıkıya sarıldığını hissed(ebil) iyorum...

...

Çocuklar, yokuş aşağı bağıra çağıra delicesine koşturuyorlar... Yanlarından geçerken, yaşlı ve yorgun adımlarımdan utandım...

...

Sele kapılmış gidiyor; kimbilir kimin umutlarıydı...

...

Adamın avuçları falcı kadının ellerinin arasında, söylediklerinden değil söyleyemediklerinden korkuyor...

...

'Tıpkı bıraktığım gibisin' dedi... Uzun zamandır görmediğim biri.. O övüncümün izlerini suratımda ararken, kendime acıyarak baktığımı görmedi...

...

Tahta masada bir kurt, kemiriyor geceyi...

...

Yorgun adımlarla, mutsuz suratlarla birbirlerini görmeden, birbirlerine dokunmadan yürüyüp giden insanlar, kurallarını bildiğim ama nedenini bir türlü anlayamadığım saçmasapan oyunu ne kadar ustaca oynuyorlar...

...

Uzakta, sisli anılar... Gecelerin karanlıktan yorgan gibi üstüme çöktüğü, kırık dökük, yorgun, yolun bir kenarına bırakılmış anılar...

İnsan neden unutmak istediği şeyleri hatırlayıp durarak ruhunu kemirip bitirir?

...

Bir gülümseyişi gizler gibi geçiyor günler...

...

Ekrandaki adam bağıra çağıra konuşuyor, haklılığı midemi bulandırıyor..

...

Bu kuşsuz gökyüzü anneme ne kadar da benziyor...