Günlük Gönül Borcu Şiiri - Alaaddin Emre

deniz yosunu tadında bir öpüş bıraktın boşluğa
işte o zaman iki mum yaktım yakına uzağa
bıraktım köşelere ki yolunu bulasın diye
sen tuttun gümüş kenarlı aynalarına baktın
durdun durmakta olduğun yerde
kendinle selamlaştın arada bir
bir melez vişne gibi kaldın dalında öylece
öylece kaldın pörsüyüp daldan düşene dek

karanlıkta selamlaşmak zordur vesselam
çocukları kandırmak daha da zordur
külrengi bir ışığı güneş diye yutturabilir misiniz
karga nasıl girer kırlangıç kılığına
soba olmayan evin tüter mi bacasından duman
elbet kolay değildi bir zaman tatlı sözlere sarılmak
yırtık bir gömlekle sağlamını ayırmak
sanırım pek de zor olmadı sizin için
günlük gönül borcu ödemek sayın bayan

hamaratlığınıza da diyecek yoktu doğrusu
hemen kurardınız sofrayı
işveliydiniz de dillere destan kalçalarınızla
iri göğüsleriniz de neredeyse masaya dökülecek
aman dikkat kırmızı şarap
ançuez hardal ister miydiniz
mis gibi de koktu kızartmalar
tuz karabiberi ekmeği mi unuttunuz
önemli mi boş verin takmayın kafanızı
oturun oturun birlikte bir yemek yiyelim

geceleri ayak parmağıyla yıldız gösterdiniz
bunu bir marifet sanarak
şarap küpleri yuvarlak sözlerinizle
arşınladınız ekilmemiş tarlayı
ay gelip öptüğünde sizi ay dediniz
ay yapma
gökyüzünden utanıyorum

inanırdım eskiden çıplak suçsuz olduğuna gökyüzünün
inanırdım bir kadın sessizce ağladığında köşesinde
üzülürdüm koltuğuna gömülmüş biri görsem
dikkat avcısı sanırdım bir yanlışımı göreni
şimdi göz almayan bir lambam olsun istiyorum
ölüler ağlamaz da üstleri açık kalıp üşümesinler de
bekle beni köprü bekle geliyorum