gunlugumden-8 Şiiri - Nilgün Acar

GÜNLÜĞÜMDEN- 8?
Merhaba sevgili Tutku! Son günlerde, seninle pek söyleşemedik. Bunun, çok güzel bir nedeni vardı. Haberleri okurken, başbakanın beyin ölümü gerçekleşmiş bir genç kız için bir doktoru görevlendirdiğini öğrendim.
Bu doktoru merak edip araştırırken, o kadar harika ve beklenmedik bilgilere ulaştım ki…Önce karşıma, Almanyada bir merkezde, kök hücre tedavisiyle, benden çok kötü durumda olanların bile, iyileştirildiği bilgisi çıktı. Ama çok pahalıydı.
Sonra, buradaki doktoru ve kök hücre tedavisini çok araştırdım internetten. Sürekli internette araştırma yapıyordum. Çünkü, Alanyumdaki günlerim sayılıydı. Ve evde internet yok.
Dün, son gecemdi Alanyumda. Bu sabah işe gitmedim. Erkenden, standımı alıp, tadilata götürdüler. Çekmece-dolap ve arabamın gireceği kadar bir boşluk yapılacak.
Tam ikibuçuk ay, hiç izinsiz, günde oniki saat çalıştım. Güzel bir yaşam deneyiydi. Parfümerideki tatlı-güzel Alevin dediği gibi, onlarla aynı işi yaptım. İlk zamanlar satışlar iyiydi. Sonra, çok durgun bir dönem başladı. Alternatifsiz, tek çalışmak yıpratıcıydı. Ama dayandım ve süremi tamamladım. Ben kira vermiyordum,özel izinliydim.
Benden önce bir Tişörtçü varmış, yine o gelecekmiş. Herkes beni çok sevdi. Üzüldüler, oradan ayrıldığım için. Sürekli pozitif enerji yayışım. Hep bir şeyler için çabalayışım, onları olumlu etkiliyordu. Birçok güzel arkadaşım oldu. Fırsat buldukça, giderim görmeye.
Günde oniki saat, sürekli lambaların altında,kapalı bir alanda, güneş ve açık hava görmeden çalışmak, epey yormuş beni. Tırnaklarım inceldi, kırılmaya başladı. Törpüyle,iyice sıfırladım. Bu gün, onbuçukta uyandım. Standımın işi bitene ve yeni çalışma yerim belli olana dek. Birkaç gün evimin tadını çıkaracağım. Bu evde pek kalamadım. Gece gelip yatıyor, sabah kalkıp işe gidiyordum.
Bu gün, Yağmur’la, güzel bir kahvaltı yaptık. Bir de, çay keyfi. Çayın tadını aldık. Evdeki çay ve yemekler, bir başka. Çok özlemişim. Sonra, evdeki işlerimizi bitirip, Alanyum’a alışverişe gittik. Evin eksikleri vardı. Daha da var. Ama önce para kazanmalıyım. Şu an, kirayı bulsam çok sevineceğim. Yarın günü ve bilmiyorum ne yapacağım? Hiç satış olmadı ki, kirayı biriktireyim. Sahilde iyi iş yaparım. Ama bana şu an lazım.
Sevgili Tutku! Yürüyebilmek: Bir düş, bir ütopya bile değildi. Ama şimdi, kesin biliyorum. KÖK HÜCRE TEDAVİSİ ile ben de yürüyeceğim. Felçli ve yatağa bağlı değilim ben. Onlar bile tedavi ediliyormuş. Benim her yerim kıpır kıpır, capcanlı. Beynimdeki hasarlı bölge yenilenince, kasılmalarım ve hareket güçlüğüm, yokolur. Bacaklarımdaki-ayaklarımdaki ve kollarımdaki deformasyonlar, ameliyatlarla düzeltilir. Ah nasıl umutlanıyorum. Haluk DEDA’nın çalıştığı hastanenin numaralarını almıştım ve telefonuma kaydettim. Ulaşmaya çalışacağım o doktora. Almanyadaki merkeze de form doldurup, öykümle birlikte göndermiştim internetten. Oradan da haber bekliyorum. Bakalım? Lap top’ımı alıp, ya bir internet Cafeye, yada Alanyuma giderim.
O hep kabusum olan merdivenlerden, koşarak inip çıkabileceğim. Anar’la denize dalacağım. Erdem beyle, denizin üzerinde, paraşütle uçacağım. Renk renk, incecik topuklu ayakkabılar, mini elbiseler-etekler giyeceğim. Dansedeğim, soluğum kesilene dek dansedeceğim. Ben zaten güzel bir kadınım, cazibeliyim. Saçlarımı uzatacağım. Gür ve dalgalı saçlarımı. Gözlük takmayacağım. Hep nefret ettim zaten. Hem numaralı hem de renkli lenslerden kullanacağım. Daha bir dolu dolu yaşayacağım. Ama hep denizle iç içe olacağım. Yazmam, çok-çok daha kolaylaşır. İstersem gece sabaha dek bile yazarım. Herşeyden-hepsinden önemlisi: Bir başkasına bağımlı olmayacağım. Özbakımımı, kendi işimi, kendim yapacağım. İnsanlar bilmiyorlar ama bu: Sonsuz özgürlük. Sonsuz özgür olacağım.
Nilgün ACAR 31. 03. 2010 ALANYA