Günlüğümden 2 Şiiri - Dilek Hokkaömeroğlu

Akşamı alacası çökmüştü kente..Yalın ayak bir yalnızlık çıplak ayaklarını sürüyerek dolaşıyordu sokaklarda..imlası eksik kuralsız bir cümle gibi suskundu kadın....
sabah tan yeli silkindi bir ömrü omuzlarından..güne bakan çiçekleri gibi mağrur kaldırdı başını..Toprak insan kokuyordu yağmura küskün..
Bu yıl hasadı bol verimli olacak dedi baba çocuklarının gözlerine bakarak..Umut her zaman bir göğsün kafesinde nefes alıyordu..Kadınların güne bakan çiçeklerin arasına yayılmasını seyreden çocuklar..
Perişan bir görüntü içinde yorgun yılgın bakışları kesiyordu ruzgar..
Anne kapları ovalıyordu öğlenin yakan güneşinde..Toprak ıslanıyor ıslandıkça süzülen suların içinde geçen bir suret oluyordu yarınlar yollar..
Çok yorgunum diye durmadan mırıldanan kadınlar onlara eşlik eden yaşlı nineler..
İlk kez çığlık atmıştı böylesine gün
Haydi rast gele diyen balıkçıların çığırtkanlığında bölünen denizin mavisi gibi gürültülü keskin..
yanıldım yenildim dedi erkek gök yüzüne ellerini sürerek çaldı mavisini..
Beddua eden dillerin kekremsi acısında korku fal taşı gibi açmıştı gözlerini utanarak..
Ah..! Siz kadınlar...
Çömelerek oturdular öbek öbek tarlaya aldırmadan toprağın ıslak tenine..
Açtılar çıkınlarını birer birer...
Güneşin izlerinde yanık tenleri yaşmakların'dan süzülen alın teri..!
Helal ekmek helal kazanç için dediler hep bir ağızdan..
Kuralsız bir şiir gibi genç kızlar gülümsediler yavuklularına gizli saklı cilveşerek..
Anamı özledim dedi küçük kız çocuğu...koynunda kalmıştı kokusu..sürdü hayallerine minik parmakalrını çizdi resmini hayal meyal hatırlanan anne yüzü ne acı..!
Zamanı bölmüşlerdi uykularına..
Gece soğuk bir yel esti. Orta Anadolu'da uğultu fısıltı yalnızlık gecede..
Yıldızlar kadar yol alıyordu umutları..
Uykuya muhtaç yorganı yastığı koydular başını..
Ne çok dilekler serpmişlerdi yıldızlara ne çok tebessüm etmişlerdi yarınlarına ağır aksak bir hayatın içinde suskun geceye bıraktılar yalnızlıklarını
Sağa sola döndü durdu Hatice ana tam yedi çocuk..!
ne olacaktı halleri hasatta bitiyor diye geçirmeseydi aklından uyuyacaktı belli...
Kimsesizdiler..
Yoksullukları zenginlikleri
Düşlerinde üşüdüler