GÜNLÜĞÜMDEN- 11?
Bir Pazar günü. Ve ben evimdeyim. Şimdi Alanyum, insan kaynıyordur. Başımı döndürürdü, o kalabalık. İzlemek te güzeldi. Çocuklara öpücük gönderirdim hep. Satış yapayım diye, insanlarla göz teması kurmaya çalışırdım, gülümseyerek.
Şimdi evimde huzurun, sakinliğin tadını çıkarıyorum. Çok yorulmuşum. Hala atamadım üzerimden. Bir de dün üşütmüşüm. Her tarafım ağrıyor. İyi ki, bir yere gitmek zorunda değilim.
Az önce, Ayşe’yle konuştuk telefonda. Haziranda gelecekmiş. O zamana dek, bir kanepe almalıyım. Bir de, vantilatör. Çalışacağım için, ya yerime birini bulacağım. Ya da iş bitiminde, gezeriz. Sahilde şarap içeriz. Ne güzel olur? Ayşeyi seviyorum, İlhan’ı da.
Geçen yaz sonu, Anar’la, ne kadar yoğun ve güzel şeyler yaşadık? Bir keresinde, ikimiz de sarhoş olmuştuk. Diğer arkadaşları içeride bırakıp, balkona çıkmıştık hava almaya. Anar’ın yere oturup, kendine gelmeye çalışması, hala gözümün önünde. Ben de hem onu gözlüyor, hem de nefes alıp veriyordum.Sigara dumanına dayanamıyorum, beni hasta ediyor.
O toplantılarda, Anar hep yanımda otururdu. Sanırım enerjimi- elektiriğimi hissetmek isterdi. Ve ne zaman balkona çıksam? Hemen arkamdan gelirdi. İçim sevinç dolardı.
Kader diye bir şey var sanırım. Herşey öyle gelişti ki, biz iş ortağı ve bir ekip olduk. İyi bir ikiliyiz. Değişik biçimlerde, ikimiz de acı çektik. Onun, bilgisayarlarının çalınması, 17 yıllık emeklerinin yokolması. Benim yaşadığım manevi ve maddi sorunlar. Ama hep birbirimizin desteğiyiz. Öyle olması gerekiyor zaten. Bu zamanda,son kalan Dinazorlar biziz galiba.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta