gunlugumden-1 Şiiri - Nilgün Acar

GÜNLÜĞÜMDEN -? 1
Günaydın Tutku! BU GÜN PAZAR BENİ GÜNEŞE ÇIKARDILAR Demiş Nazım HİKMET. Evet, bugün Pazar.Ve dışarıda harika bir bahar havası var. Şimdilik, işe gidip gelirken,açık havanın tadını çıkarabiliyorum. Bu gün Yağmur'la yavaş yavaş yürüdük, Alanyum'a gelirken. İçimdeki o, kıpır kıpır, özgür ruhlu Nİ
m gibi. Sanırım, dışarıda çalışırken, daha iyi olurL, 'AH DENİZ KIYISINDA GEZSEM.' dye haykırdı. Ama çalışmam gerek.
Hiç izinsiz, günde oniki saat çalışmam gerekiyor burada. İyi satış olsa, hiç önemli değil. Geceden beri dua edip duruyorum, bu gün iyi satış yapayım diye.
Az sonra, burası çok kalabalık olur. Ama insanların parası yok bu dönemde. Onlarda olmayınca, bende kazanamıyorum. Herkes beni. Yazın çok rahatlayacağız. Hem yazın 18- 24 arası çalışacağım. Gündüz aşırı sıcakta durulmaz.
Çalışırken, insanları seyretmek, güzel ve eğlenceli. Alanya, sanki aşkın-sevginin kenti. Hemen hemen ve her yaştan çiftler hep elele, sarmaş dolaş. Dilerim, sonsuza dek öyle olurlar. Tüm dünyanın insanlarını görmek mümkün burada. Özellikle yazın. Boy boy çocuklar, minik bebekler.
Genç ve güzel kadınları izlerken, bazen içim çok acıyor. Ben de yürüyebilseydim, harika güzel bir kadın olacaktım. Bu yaşımda bile, çok güzelim,biraz kilom olmasına rağmen. Acaip bir cazibem var. Sürekli, üzerime yöneltilen bakışları yakalıyorum. Tutku, artık hiç çekinmeden ve gözlerimi kaçırmadan, yakışıklı erkeklere bakıyorum. İçim açılıyor. Hem bir satıcı olarak hem de içimden geldiği için gülümsüyorum. Ben insanları severim zaten.
Şu an, sadece çalışıyorum Tutku. Çapkınlığım, salt bakışlarımda kalıyor. Günde oniki saat çalışınca, aşka ve bir erkekle ilgilenmeye zaman kalmıyor. Belki aradığım-istediğim beni bulmadı. Önce, ekonomimi rahatlatmalıyım.
Mutluyum Tutku. Özgürüm. Sorunlarım, onlarınkinden kezlerce kat fazla olsa da. Herkes gibi yaşıyorum. Onurumla çalışıyorum, kendime bakabiliyorum. Bir genç kadına iş verebiliyorum. Yağmur yapamadığım işlerimde, benimle ilgilenerek, para kazanıyor. Ve benim yanımda çalıştığı içinde, çocuğu kreşe gidebiliyor. Yoksa veremezlerdi çocuğu kreşe.
Ne güzel değil mi Tutku? Kendim yaşam savaşımı verirken, başkalarına da yararlı oluyorum. Ben çok şanslıyım ve başkalarına da şans getiriyorum. Düşünüyorumda: Evlerde-odalarda-balkonlarda, sanki müebbete mahkumken. Küçücük bir balkon penceresinden-4.kattan dışarıya bakarken. Ya da Sibirya soğuklarında, kalın naylonlarla kapatılmış pencerelerden, gökyüzünü ve güneş ışığını görmeye çalışırken. Şimdi, tamamen özgürüm.
Nilgün ACAR 07. 03. 2010 ALANY