Günlüğüm Şiiri - Suphi Sekü

Yedi iklim tekdüze, mevsimler bana küstü
Yine eylül bir pazar, yine bir akşam üstü
Ayaklarım mecalsiz, gözlerimde uçtu fer
Bedenim andırıyor yarı canlı bir büstü

Saçlarımı yalıyor, ahmak ıslatan yağmur
Mahallem mat ve ıssız, sanki küllenmiş dekor
Yalnızlık denizinde çırpınışım beyhude
Darmadağın halimin mimarını yara sor

Dizlerimde günlüğüm, devirdim yaprak, yaprak
Bir sağanak yağmuru, öz içimde koparak
Anıların üstüne buşandı tüm kederim
Mutluluk dedikleri bana ırakmı ırak

Ve alev püskürmekte, birkaç kırmızı satır
Yaşadıklarımı, misliyle tekrar yaşatır
Serapta leylasını arayan mecmnun gibi
Mazimin çöllerini yeniden arşınlatır

Benim hayal dünyamda, sonsuza gömüldüğün
Nazarımda haps oldu, son köşeyi döndüğün
O an daha taptaze, günlüğümde tuhfedir
Kendin ile gurur doy, yaptığınla çok öğün

Gözlerim satırlarda sabitlenmiş duruyor
Etrafımda her nesne, ne varsa kuduruyor
Tek sırdaşım kalemim, bana uzak, ecnebi
Yazdığı her harf bir ok, gözlerimden vuruyor