Günlerimi Sana Bağlarken 1

Gözü kapalı bir bakış bu, yani hissetmekle görmek isteğini en yakınına getirmek ve sessiz seslerle düşüncede konuşmak ki hatanın konuşma ve düşünce zamanında yokluğa indirilmesi gibi hislerimle kendi kendime ağlamak veya sadece gözlerimden akan yaşları silmeye çalışmak.

Özlem bu an gelir çıldırılasıya bir sessizlik, sadece dudak kıpırtıları oluşmuşçasına, söylediklerinle yetinmem.
Sen sevgili, çoğu zaman sessizliğinin hükmettiği zamanlardı benim sana suskunluğum ki gözlerinden akan yaşla fark ettiğimde, suskunluğum bir rüyanın kesiti olurdu o an bende gece yarısı sonralarında.
Yaşam bu zor nefeslerin içinde kararsız davranışlarla gülmek ile ağlamak arasındaki şaşkınlığı bertaraf etmekti en büyük başarım.

Özlemekti rüyaların yarısında kendi varlığını göstermesi. Bense kendime hükmederken, saygın sevginin içinde dolanıyordu düşüncelerim.
Yılları ardı ardına sıralarken, zamanda kayboluş gibi kendi hükmümü kullanıyordum. Sevmek zamanında sadece düşlemekmiş derken, kendime sahiplenme acılarındayım.

Şüphesiz kendime aitlik duygusu ile nefes alırdı insan. Her gidiş bir sebebe dayansa da ait olduğu yere unutma duygusunu kendince bastırarak, kendine vereceği kendi kararlarıydı yıllara karşı her an kendini savunma duygusunu hislerine ilave eder.
Bir var oluştu kendi kendine güç sağlayan bilmişlikle ardında bıraktığı zamanın belki de saniyelerine sığdıran düşünme hisleri ile yaşamı içinde var oluştu aslında güç nefeslerle dalgın bakışlar ardından bakmak.

O gitmişti, hem de kendine bile sebebini açıklayamayan ani bir kararla kayboluşla kendince gitmişti.
Oysa gittiği andan yaşadığı son dakikalara kadar gitme sebebini kendine anlatmaya çalıştıkça, yaşamına dahil ettiği düşlerle, var olmaya çalışmasıydı aslında kendince kabullenilemeyişler.
Sevgi giden ile kalan arasında oluşmuş paralel düşüncelerdeki pişmanlıkları idi ömrünü, bu düşüncelerle paylaşırken.
Her giden, kendine göre uyan sebepleri, öfkelerini bastırmak için kullansa da çoğu zaman tekrarladığı bir cümle ile “ben de çok sevdim” derken, haklılığını ortaya atardı.
Zaman pişmanlıkları ile tüm düşünceleri ortaya attığındaydı asıl var oluşa sığınmak.

Aslında her gidiş, bir özlemle yaşama sebebi oluyordu.

Akşamın geçi, gece yarısının erkeni ki karmaşa bir zaman yaşamı.
Günlerimi sana bağlarken, gecelerin uykusuzluğuydu senli yaşamımın geçmişi. Aslında unutulacak o kadar kısa zaman yaşanmışlıkları vardı ki yaşamımızın sonuna kadar uzayacak bir anı zinciri.
Çok sevmekle, çoğul zaman senli düşüncelerdi zamanın parçalanmış kısımlarında unutulamaz bir yaşamın ardına sığınan yaşam anılarıydı ki geçmişten geleceğe uzanan bir anı köprülerinin içinde aslında var oluş mücadelesi idi bu yaşamın puslu zamanları.
Yarınsız düş kurmalar gibi anısı olamayacak nefes alma zamanlarını örtüştüren belki de iç huzuru gibi yaşanmış anlardı belki de bu günkü kendimle savaş halinde olan düşüncelerimin içinden sıyrılma zamanlarıydı belki de?

Sadece saygın kalma amacım ile kendimin tutarsız davranışlar ile bedensel veya ruhsal düşlerdi bu günlerdeki kendi kendime güvensiz hislerin oluştuğu.
Dünler sevgili, yarınsız yaşamların istikametini işaretlemişti.
Sevmekle şaşkınlık arasında kalan düşüncelerimdi belki de tutarsız düşlere boyun eğilmiş yaşamım.

Artık korkusuzluğu seçmiştim kendime, hiçbir zaman kesiti olamazdı gördüklerim ile yaşadıklarımın arasındaki direnme ve dayanma gücümü zorlayan yaşam kesitlerinde var oluş savaşından kurtuluş bu günkü yaşama dahil olabilmek için. İhanet ve riya ardı arkasına uğraş içinde olduğum korunma zamanlarımdaki çaresizliğim ve direnişim. Her gün kaçaklık her an gizlilik ile yaşamam, belki de olağan sinirsel dayanma gücümden fazlaydı ve gelecek bu iradeye sahip kalarak yaşamı kusursuz elde etme şansını veriyordu.

Ve tüm inanmışlıklarımın içine düştüğüm riya çemberi çapının çok büyük olduğu riski karşılamam ve kaldığım riya düşleri ile baş etme zorluğuydu asıl bu ihanetin içinden sıyrılışım.
Evet sevgili farkındasızlıkla düştüğüm bu sevgi türbülansından bu günlere ulaşmam oldukça zor oldu, gerçek gibi söylediğin yalanların.