Eksilen duygulardı aslında gidenin arkasında bıraktıkları düşünceler. Kalan bir ömürdü yalnızlığın içinde varlık savaşı veren. Oysa sevgiydi tüm düşüncelerin üstünde haklılık savaşını kazanan.
Garip bir yalnızlıktı aslında kendi kendine sahipsizliği bölüşen dünler ve de gelecekteki çaresizlikleri idi gidenin ardında bıraktıkları.
Kalansa o anlık şaşkınlıklarla yaşamın son anlarında var olduğunu düşündükçe, sadece ağlama hisleri ile kendine umut bırakırdı.
Sevmek kendince haklılığı ile yaşamdan ziyade, ortak yaşamın içindeki itici güçtü yaşama dahil eden.
Sen sevgili, sahipsiz attığın adımlarla ve davranışlarınlaydı kendinden ziyade çok sevdiğini iddia ettiğin can dediğineydi verdiğin zarar.
Yaşam sensizliği ile ona ettiği baskıydı asıl düşünülmesi gerek kalan için önemliydi.
Tamamını Oku
