Günlerden bir sen Şiiri - İbrahim Şengün

Günlerden bir sen
Avuçlarından iç denizlerine göç ediyorum
Ve sonunda sende duruyorum
Saçlarının gölgesinde gökkuşağını tezahür ediyorum doyasıya
Sonra yaslanıyorum adının sığlığına.
Sonra ellerimi göğsüme koyup gözlerinin sağanağında ıslanıyorum yıldız-yıldız.
Sonra arınıyorum harf-harf.
Sonra kıyılarında büyüyorum deniz saflığında.

Uykulardan uyandırdım tüm harfleri
Sana koşmakta tüm cümleler
Bir yangına bürünmüşüm
Özlemlerimi nakışlıyorum bulutların eteklerine.
Sen gökyüzünden beni sağdıkça ben nefesine ilave olacağım.
Bırakıyorum öylece kollarımı kollarına
Gönül rahatlığıyla yığılıyorum ayak dibine...
Kollarında ölmek / sonra da gözlerinde doğmak yeniden...

Günlerden bir sen
Sende bir ben... Bende bir sen...
Sen... Kıyıya uzanan bir deniz.
Ben... Denize kıyısı olan bir toprak.
Sen mavi, ben ise maviye özenmiş bir beden...
Bahara özenen kış iken ben, sen baharları kıskandıran cümle...
Şimdi iliklerime kadar senle ıslanmışken
Hangi özlem, hangi söz seni tarif eder ki.
Seni ancak ben anlatırım değil mi?
Çünkü sen sadece bana aitsin.