Günler üstüne Şiiri - Mehmet Çoban

Kendime söyleyemediklerimi sana nasıl söyleyeyim?
İç dünyam isyan ederken, sana karşı nasıl güleyim?

Suratım asık işte,
Sen istemesen de
Ama sen varsın kalbimde
Kendime itiraf edemesem de

Dünya dönüyorken hayat içinde
Ben duruyorum tam orta yerde
Kıvrımlaşan hayal ötesinde
Bulutlar dans ediyor tepelerde

Akşam olsaydı, bulut ötesi kızıllıkları seyrederdim
Şimdi gündüz vakti, sadece puslarla hem haldeyim
Kulağımın dibinden esen rüzgâr seni fısıldamıyor
Küstüm ona, kendi kendine bencil takılıyor

Uzaktan havlayan köpekler seni biliyor mu?
Gökyüzünde uçuşan kuşlar seni biliyor mu?

Veya şu gülücük dağıtan çocuklar, insanlar
Kabararak kıyıya doğru gelip çarpan dalgalar

Hiç sanmam, hiç biri seni bilmiyordur
Hiçbiri seni, benim gibi sevmiyordur

Bana sevdiğini tarif et deseler, edebilir miyim bilmem?
Seni hiçbir şeyle kıyaslayamam, hiçbir şeyle tarif edemem
Bildiğim sadece kalbimi delip geçtiğin
Arkana bile dönüp bakmadan geçip gittiğin

Biliyor musun çember daralıyor, duygularımın üstüne
Bir karanlık çöküyor, kalbimdeki sevgiler üstüne
Aydınlık için güneş bekliyorum, günler üstüne

19.01.2011 - İzmir