Güneydoğu Şiiri - Abdullah Gültekin

Güneydoğu,seni gözlerimde yaşadım
Çimenlerinde koşarken,korkmadım düşmekten
Küçükken umutlar beslerdim
Güneydoğum derdim,memleketim derdim
Ah ah yine söylettirdin bana
Güneydoğu,gönlümün solan çiçeği

Sevgiyi bulamadım,Hasreti sende yaşadım
Attım kendimi belirsiz şehirlere
Sabahları kalkarken pencereyi
Açıp bakmadım,sen yoksun diye
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Dağlarında karları eksik etmedin
Tependeki kara bulutları göndermedin
Geceleri uykusuz kalırken beni görmedin
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Adın çıktı,namsaldın dört bir tarafa
Her şeyi buldun ama,kendini bulamadın
Kendini bulamadığın gibi bana da kaybettirdin
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Yeter artık uyan aç gözlerini mahmurluktan
Kaldır başını yaşam ver etrafındakilere
Güneş doğmasın,güney doğsun sensizliklere
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Göster sendeki cevherleri,Sal etrafına müjdele kendini
Başın eğilmesin sende yaşananlar var diye
Paklan at içindeki pislikleri
Haykır dünyaya,ben varım diye İYLİKLE
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Buruk bir sevinç benim içimdeki
Arının bal topladığı gibi ümit toplarım
Bir kanadım kırık hasretlerde yanarım
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği

Sendeyken isyan ederdim yaşadığım hayata
Şehirleri görünce seni arar oldum rüyalarımda
Ne kadar kötü olsan da
Suyunu taşıyorum damarımdaki kanda
Bu hasreti taşıttırdın ya bana
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği
Şehirlerde yaşam güzel hayat tatlıdır
Paran varsa her zaman sofran ballıdır
Lakin güzel yerlerde yıldızlar kaydı
Bilmem beni bu yerlere beni kim saldı
Güneydoğu gönlümün solan çiçeği