Güney Utkun Şiirleri - Şair Güney Utkun

Bir hüzün çöktü yüreğime bu gece yedi harf üç hece adı Marziye
Kâğıt kalem elimde, anlamsız kaldı o en anlamlı kelimeler bile
Biliyor musun yine seni anlatamadım, yine seni anlatamadım marziye.
Bugün bugün bir ilkbahar mevsimidir marziye.
Mevsimlerin en değerlisi en güzeli belkide.

Allaha ısmarladık deyip gittiğin gün
Ismarlamaya başladım her şeyi hayata
Ve ısmarlama yaşadım senden geriye kalanlarla.
Aslında ben hiç yelken açmamalıydım sana
Ya da hiç dolaşmamalıydım senin sularında
Usulca çekip gitmeliydim işte,

Şairini ağlatan bir şiir yazıyorum bugün sana
Harfler kelimeler cümleler hatta gözlerin ıslanır bu satırlarımda
Çok uzun bir yolun genç yolcusu benden bahsetmeliyim sana
Hani duygu yüklü kervanlara eşlik eden
mola vermeden yüreğini yokuşa sürebilen
Kâğıtla kalemle dertleşen mürekkebi yalnızlığa hapsetmiş benden

Ahuvanları kıskandıran asude duruşun gönlüme peyda
sabrımı bileyleyen gül-ruşenin nevbahardır kara kışıma
razı mısın ey sevgili! Yakamoz doğan her kışın sabahına
açma zülüflerin, dilbeste ruhum zaten gebedir vuslatına.

Yalnız kalınca İsyan edermiş toprak mevsime

Elbet bir gün yağmurlar düşecektir kınalı bir kızın saçlarına
Sevda yelleri ılık ılık esecektir bir gün benimde başucumda.
Gökyüzündeki dipsiz güneş kavuracaktır yüreklerimizi
Ve savrulmaya başlayacaktır karanfil kokuları uçsuz bucaksız yaylalarda.

Geçmişi anımsatan bütün destanlar elbette kuşanacaktır türküleri

Sabah sabah bir yorgunluk çökmüş bu şehrin üzerine,
Vapurlar limanda duruyor, deniz sessiz, ölüm şaire gebe.
İstanbul İstanbul olalı görmedi böyle hazin işkence.
Nereden esecekti o hazin uğultu,
Nereden gelecekti o kırk kanatlı âdem-i rüya.

Unutmuşsun gözlerini aynada.
Yollarda ayak izin kalmış,
Kapıda çıkıp gidişin, gecede hüznün,
Duvarda asık suratlı bir resmin.
Rüyalarıma saklanmış gülüşlerin.
Sabaha uyuyup, sana uyanmışım.

Hissediyorum.
Ayakların gidiyor.
Ellerin, yüzün, gözlerin de…
Hatıraların boynu bükük.
Kulağımda sesin var,
Burnumda kokun,