Umut nedir diye kendi kendime sorup durduğum zamanlar oldu.Umut kimi zaman beklenen bir tanıdığın gelmesiydi,bazen bilinmeyen bir eldi sırtımızda varlığını hissettiğimiz.Bugün ise umut onlarca çocuğun yazdığı mektubun içinde gizli olan,yüreğime ışık saçan,beni hayata bağlayan satırların ta kendisi..
Sevmek,sevilmek her zaman bencillik mi içerir diye sorardım kendime..Hayır bencillik olmadan da sevebilir insan.Bazen yükselen ses tonunun altında sımsıcak bir sevgiyi hissetmektir sevmek..Sevilmek ise tüyleri ürperten,insanın içini ısıtan sımsıcak bir duygu..Hiç bukadar çıkarsız sevildiğimi hissetmemiştim…
Kenar mahallede fakir ailelerin çocuklarının okuduğu bir okulda ders veriyoruz şimdi..Seviyoruz,seviliyoruz,emek veriyoruz,umut saçıyoruz,umut buluyoruz…Her insan bir yanında sevgiye açlığını gizler bunu ilk defa bukadar kesin biliyorum..Ve sevginin zamanı mekanı yoktur..Kısacık bir sürede insanların sevdikleri,değer verdikleri biri olabiliyorsam sevgi zaman kavramına sığdırılamayan bir duygu olmalıdır.
Şimdi sessiz sessiz haykırırken içimden bende o çocuklara birkaç satır bir şeyler yazmak istedim.Belki hiçbir zaman haberleri olmayacak bu satırlardan ama onları yaşatacağım hem hatıralarımda hem de yazılarımda..Öğretmenlik nedir ne değildir çok tartışma olmuştur..Ama ben biliyorum öğretmenliğin ne olduğunu..Öğretmenlik nedensiz sevebilmektir..Öğretmenlik affedebilmektir..Öğretmenlik yol gösterebilmektir..Öğretmenlik karamsarlıklarla dolu ufacık yüreklere umut olabilmektir…Öğretmenlik ablalık ağabeylik yapabilmektir..Öğretmenlik gülümseyerek,saç okşayarak,değer vererek,zaman ayırarak bir insana insan olduğunu hissettirebilmektir…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta