Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Direndim hayatın haksızlığına direndim
Yalnızlık devleştikçe yüreğimde
Mantığımla yaşamayı öğrendim
Ve bir tek şeye inandım hayatta
Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim.
Ölesine güzel işlenmiş bir o kadar içten yazılmiş ki fazla yazacak kelime bulamiyorum güzel yüreğinize sağlık dostum
'Mantığımla yaşamayı öğrendim
Ve bir tek şeye inandım hayatta
Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim.'
Tebrikler Sayın Nedim Saatçioğlu
Yüreğinize sağlık,tebrikler,güzel şiirin duygusal şairine selam
'''Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim. ''''
dileğim; hep aydınlatın çevrenizi..
yüreğinize sağlık Nedim Bey..
Direndim hayatın haksızlığına direndim
Yalnızlık devleştikçe yüreğimde
Mantığımla yaşamayı öğrendim
Ve bir tek şeye inandım hayatta
Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim.
(özellikle burayı beğendim...tebrikler..)
'Direndim hayatın haksızlığına direndim'. Tebrikler, çok güzel. Direnmeye devam. Başarılarınızın devamı dileğimle.
Suna Doğanay
Belki, belki mutluluklar karanlıklarda saklıdır, güneş olmak gerekir bulmak için.
Belki de gözlerimiz karanlıktadır. Önündeki perdeyi kaldırmak yetecektir.
Direndim hayatın haksızlığına direndim
Yalnızlık devleştikçe yüreğimde
Mantığımla yaşamayı öğrendim
Ve bir tek şeye inandım hayatta
Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim.
....Nedim Bey.. şiirlerinizi zevkle okuyorum. serbest tarz çalışmalarınız güzel.. ve bu şiirde kendimi bu satırlarda buldum sanki.....tarihine bakınca ben bu siteyi tanımadan önce yazılmış ve kendimle geçmişe döndüm. kutlarım selamlar ....
'Direndim hayatın haksızlığına direndim'. Anlaşılan direnenler çoğunlukta, bu da önemli. Yüreğinize sağlık, tebrikler.
Suna Doğanay
çokk güzel
Mavi boyalı yatak odamda
yastıklara gömdüm anılarımı
Bebekçe ninniler söyledim geceler boyu
Umutlarımı uyuttum dizlerimde
Buz gibi duvarlarda
masumluğun çerçevesiydi yüzüme bakan
Ve içimde bir korku vardı artık
Aşka olan inancımı yıkan
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta