Güneştim Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Ne zaman yalnız kalsam
Ne zaman şapkamı önüme koysam
Hep düşünürdüm...
Zamanın benden çaldıklarını
Benim zamandan aldıklarımı
Ben mi çok gerçekçiydim
Hayat mı hayalperest...
Yoksa hayallerim gerçeklerin ardında mı saklıydı
Ama bir doğru vardı
yaşamın aldıkları daha fazlaydı

Bakire duygularım vardı uzak diyarlarda
Umutlarım vardı kirlenmemiş
O gündüzü yaşarken benim karanlığımda
Ben geceyi paylaştım onun aydınlığında

Yeminle söylemişti...
Bekle...bekle...bekle...
Bekle demişti
“ bir gün döneceğim ” demişti
Bekledim...
Herkes doludizgin koşarken mutluluğa
Ben hasretin yollarında emekledim
Ömür tezgahımda hep sabırdı törpülediğim
Ve sevdim...hiçbir şey beklemeden sevdim
Ve sessizce bekledim
Bir cenin ömrü sürdü bekleyişim
Meğer boşuna kürek çekmişim
Tek bir imza her şeye bedelmiş
Sonradan anladım
O beni kader defterinden
“ hoşça kal ” dediği gün silmiş

O günden sonra inanmadım aşklara
İnanmadım aşk uğruna dökülen yaşlara
Ben hep kendi doğrumu yaşadım hayatta
Bazen doğrularım yanıldı
Bazen duygularım sarsıldı
Ben herkesi kendim gibi sandım
Yanıldım
Korktum...her şeyden kaçtım
En sonunda kendimi kaderin kollarına bıraktım

Mavi boyalı yatak odamda
yastıklara gömdüm anılarımı
Bebekçe ninniler söyledim geceler boyu
Umutlarımı uyuttum dizlerimde
Buz gibi duvarlarda
masumluğun çerçevesiydi yüzüme bakan
Ve içimde bir korku vardı artık
Aşka olan inancımı yıkan

Gördüğüm her mutluluk rüyası
yarım kaldı kirpiklerimde
Kimi geceler kâbuslarla uyandım
en derin uykularımdan
Ağladım...
Karanlıklar tek şahitti göz yaşlarıma
Ve onlarca...onlarca hayal kırıklıkları düştü
gözlerimden avuçlarıma

Direndim hayatın haksızlığına direndim
Yalnızlık devleştikçe yüreğimde
Mantığımla yaşamayı öğrendim
Ve bir tek şeye inandım hayatta
Mutluluklar karanlıklarda saklıydı
Bense bir güneştim.