Güneşte Ağlayan Kar Şiiri - Nurten Tarım

Yıldızlar küskün,düşer bulutlara gidişlerin gölgesi
Akşam güneşi kızıllığına kanat kapatır güvercin
Serap olur düşlere sırdaş kardelen
Vurur beni kalpsiz gece
Güneşte ağlayan kar gibi üşür yüreğim

Yanlızlıgın gölgesine sinmiş süzgün bir çift göz
Yerleşmiş bakışına güneşten kopmuş bir ateş
Kor olmuş kül olmuş bedeni
Nefes almıyor gün niyetine serdiği umut
Soluyor beyaz gül,düşlerinden akan selde boğuluyor gecesi

İntihar eder ölüm gün ve gün
Ruhum çekilir ay yüzüne
Yaşayan ölümüm mü gönül fermanın
Denizlerdeki med mi hapsedilmiş sevdam
Göstermiyor yüzünü zühre,gizemi küçük kutlu adında saklı

Gülleri içen bakışıma inat
Gülüşün döner güneşte ağlayan kara
Gelmeler yorgun,geçitsiz mi sokak
Mehtabımda bulutlara mı saklanır kar tanesi

Sevmeler suç mu kelepçeler iner yüreğime
Hazan bahara döndü yüreğimin üç ünsüzü

Artık karanlıkta parlayan karsın
Yakacağım bakışını ateşimle
Düşlerinin agladığı gece
Suç bahçene dogan güneş ben olacağım
Üşüyecek yüreğin
Donacak bana uzanan ellerin
Güneşe ağlayan kar gibi eriyeceksin