Güneşsiz Zamanlara Şiiri - Yorumlar

NEREYE GİDİYORUZ?

Bir telaş, bir telaş…
Şaşkın bakışlar ve tereddütlü adımlar…
Yetişememe endişesi…
Bizi kendimizden mi uzaklaştırdılar, yoksa biz mi kendimizden ayrı düştük?

Düşmüş yüzler, oyunsuz sokaklar ve zamansız büyüyen çocuklar…
Bir taraftan teknolojinin getirdikleriyle avunurken, bir taraftan da yalnızlığımıza gömülmenin hüznünü yaşıyor olmalıyız. Belki de bu yüzdendir birimize gülmeyi ihmal edişimiz. Bu yüzdendir, akşam güneşini erkenden pencerelerimize çöküşü.
“Neredeydik, nerelere geldik” diye düşündürüyor zaman. Bir türlü akıl sır ermiyor, insanın kendinden uzaklaşmasına ve dahi kendinden soğumasına…

Çok tuhaf!..
Her şeyde bir acayiplik var…
Gökyüzü griye bürünmüş, mavisini kaybederek. Kanatları yolunmuş kuşlar, uçmayı hatırlamaktan korkar gibi…
Soluk günün silik gölgesinde kendini arayan insanlar…
Bu işte bir tuhaflık, haliyle şaşkınlık var…

“Hadi diyerek” hayallerinin, hatıralarının bekçisi çocuk yanına el uzatıp ondan medet ummak, ona sığınmak…
Tanımadı galiba özünü. Tanımadı galiba çocuk yanım, büyümüş ahvalini…
Kararsız ve silik bir bakış fırlatıp, şaşkınlık ve ürkeklikle uzaklaşıyor, tanımadığı büyümüş halinden. Çocukça ve acemice selam vererek…
Unutulmak da neyin nesi?

Nereye gidiyor?
Nereye, neden gidiyoruz?
Giden, sadece gönlümdeki çocuk benim mi?
Çocukça ne çok soru takılıyor insanın aklına…
Sor sor bitmez.
…
Güneşli günlerden uzaklaştıkça ayaklarımın dolaşıklığı artıyor sanki. Git gide dizlerimizde derman, gönüllerde yaşama azmi tükeniyor gibi.

Ve lâkin bizlerin de ışığı, feri azalıyor be dost.
Çocuk gönlümüze sığınmaya çalışsak da, hayatın gerçekleri çocuk yanımız çoktan aşmış.
Çocuk gönlümüzün şaşkınlığı bundan olsa gerek.
Çocuk gönlümüzün kaçışı bil ki bundandır ey dost!..
Gülen yüzler, dost eller, sıcak gönüller azaldıkça gün aydınlığı erken akşama; düşen çehreler erken elvedaya hazırlanıyor.

Ne dersin, nereye bu gidiş?

Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.

Dostça selamlarımla…

Hikmet Çiftçi
10 Ekim 2016

Çocuklarımızın bir eli yağda, bir eli balda, her istediğini büyük oranda ulaşabiliyor ama gelgelelim mutlular mı acaba? Hiç bir şeyden memnun olamıyor, elindekilerle yetinemiyor, oyun bile oynamasını bilemiyorlar ne yazık ki... kendi çocukluğumuza dönersek, acı soğan kuru yavan katıklarla karnımızı doyurur, çöplerle taşlarla oyunlar oynar, gaz lambasının ışığı altında saçlarımız yana yana kitap okur, ertesi sabaha gözlerimizi neşeyle açar hayata koşardık. Çocukluğumuz güzel geçti ama şimdi mutlu muyuz? Memleket davası, geçim sıkıntısı bizi de çocuklarımızla birlikte mutsuzluğa itti maalesef. gene de çocukluğumuza sığınabildiğimiz için az da olsa mutluyuz çok şükür.

Geride kalan yılların özlemi çocukluğumuzu geri getirebilseydik şimdiki çocuklara acır gibi bakardı herhalde .Tebrikler çocukluğa dönmek güzeldir. tebrik ederim.