Güneşsiz yerde Şiiri - Murat Ülkü

Güneşsiz yerde yaşatamazsın gülü,
Ne kadar sulasan, buz tutar her dalı.
Zorlama kalbi kışta kalmaya,
Bir nefeslik an, o son çırpınışta.
​
​İçinde bir pınar var, sanma ki sıcak akar,
Şimdi o damarda sadece zehirli bir kar.
Ateşin yerine koydun, korumasız kar tanesini,
Ve söndürdün, hayata ait son çiftdizesini.
​
​Titreşen mum ışığı, titrek bir son yemin,
Soğuktan çatlayan sesinde gizli kederin.
Bir gün kar yağar, örtmez artık o yarayı,
Bir gün tipi vurur, söküp alır ruhundaki hayatı.
​
​Ne bir merhamet eli var, ne de geri dönüş yolu,
Burası senin seçtiğin, buzdan bir yalnızlık kolu.
Durdukça katılaşır, her saniye bir feryat,
Tatlı tatlı uyur gibi, buz heykeli olursun nihayet.
​
​Bak, ellerin kristal şimdi, tenin kireçlenmiş beyaz,
Kalbin o dipsiz kuyuda, ne bir sevda ne de bir yaz.
Sen zorladın onu o yerde kalmaya,
Ve sözün bittiği yerde, sadece donarsın, donarsın.
​
​Ne bir iz kalır yarına, ne bir yankın bu darda,
Sadece kristal bir sessizlik, çöker buz tutan avuçlarına.
Geriye ne bir hasret kalır, ne bir umut ışığı,
Zorla tutulan kalp, sonsuzluğa zincir vuran kışıdır.