şerefin arka penceresinde yetiştirdim bir mor menekşe,
kandı güneşin yarım gülüşüne
ve dahi umarsız sevişine.
yandı da yandı…
tutuştu, kavruldu
kendi gibi ruhundan sarı fışkıran güneşe.
kırmızı kurdelalı bedeninde, çıtırtıların sesi geldi önce
ardından damarlarındaki suyun çekilişi…
kulak verdi
kendisine, içine, suyunun özüne,
özünün sancılı sesine,
sesinin nefesine.
bitmişti…
oysa neler neler müjdeleyecekti.
güneşin yaşadığıysa…
zaten hiçbir şeydi.
Nuray KARAMAN
20.02.2009
Kayıt Tarihi : 24.3.2009 18:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (3)