Güneşin Unuttuğu Kent

Aç kurtlar iniyor her akşam bu kente
Tüketiliyor herşey aşka ve sana dair
Sabahları unutuyor güneş doğmayı bu kente
Simsiyah günleri; hüzünlü, kederli, vesair...

Yakılacak bir saman yığınından çaresiz
Sana ait ümitleri kırılmış kalbim
Sapsarı, kupkuru ve bekliyorken mecalsiz
Dibinde parlayacak aleve kaldı ölüm...

Pişmanlık çöreklendi salkım salkım içime
Sarhoş bir yalnızlığa müptela oldu gönlüm
Ufuklar vatan oldu yorgun gözlerime
Sen yoksun; derman yok ve kalmadı umudum...

Aşkın doğası bencil, nefretin tadı tuzlu
Uysal gözlerinden yitip giden 'ben'im
Tılsımlara esir oldum; üçlü, yedili, dokuzlu
Uzakların uzanamadığı yerlerde hapis ruhum...