Güneşin Taş Kalesi Şiiri - Güneş Zamanzade

Taştan kale sandılar beni !
Kalpsiz dediler ...
Kendini beğenmiş dediler ...
...
Hep o düz beyaz taşları gördüler ...
Kimse göremedi o beyazlıktaki sedakati
Kimse göremedi o taşlıkdaki direnişi
Kimse anlamadi kale olmak nedenimi ...
Kimse çalamadi gönül çanımı
kimse koklayamadı aşk budağımı
...
Oysaki çanımı çalan olsaydı ,
duyacaktı dünyayı saran sevgi sesimi ...

Haberdar edecekti kalbimde başlayan tapınma vaktini...

Toplanacaklardı insanlar aşk kitabın okumak için...

Öğreneceklerdi ölümüne sevmenin dersini ...

Birer yasemen koparacaklardı tapınağın bahçesinden , hayat kitapları aşk kokusun diye ...

ve seni ,
seni sevdiğim için kıskanacaklardı ... !

Gel ey sevdiğim !
Çal çanımı ,
Çal ki duyasın ihtirassiz aşkımı ...
Topla sen kokan bembeyaz yasemenlerimi
Gel de aş Güneşin taş kalesini ...