Güneşin Ölümü Şiiri - Büşra Arslan

Med-cezire kalkan ruhumuzun inşirah bulduğu leyl’e
andolsun ki
ölüm vadilerini aşarak….
özgürlük desenli yengiyle başladık hayata
.

puslu aynalarında kavganın
hükmü verilse de tüm zamanların
kadim uykulara bölüştürerek yüreğimizi
soluk benizli çocukça düşlerimizin sinesinde
güneşi gamzelerinde batıran bir çığlık olduk
gönül çilesiyle çevrili ebabil yüzlerde

ciğerlerine kan sıçradığında kartal suratlı cellatların
ejderha pençeli mabetler devirdik içimizde
keskin poyraz / yağız bir sessizlik
ve içimizde katıksız bir nebi azığı
mushaf mushaf yol aldık bir mazlumun ıslak gözlerinde
ki ıslaksa bir mazlumun
yangın alevi düşen siyanit gözleri
çiğ düşmez güllere
üşür kelebekler
ve firar eder mayın döşeli cümleler

/zift dolu gönüllerin yaşam sokağında
iyiliğin kanına susayan dudaklarınız,
zulüm ve şehvet kokan yüzlerinizi utanç yalasın! /

tine
zeytine
ve azametiyle emin beldeye andolsun
gidecek yurdum yok kalbinden başka..
mezar taşına asılı ölümüm şimdi
uzat kollarını ölümcüllüğüm /recmedilmeye hazırdır gönlüm
aşk muammalı ıssız şehrinde
mintanımda talan edilmiş bir çoban yalnızlığı
dudaklarımda
güneş perdeli peygamber sessizliği..
bir avuç zaman tortusunun en kırık yerinde
yasak meyveler düşerken gecenin rahmine
ben
kamburu çıkmış bir sabahı doğuruyorum

şems ve mah’a andolsun ki
kovulsam da cennetinden
gidecek yurdum yok kalbinden başka..
Musa’ya
İsa'ya
Muhammed’e andolsun…